ZAFÓN Carlos Ruiz - "Książę Mgły"

Carlos Ruiz Zafón

Książę Mgły

(El Príncipe de la Niebla)

tł. Katarzyna Okrasko, Carlos Marrodan Casas

Muza, 2010

s. 198

978-83-7495-837-0

Wyzwania:

+ Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 1,5 cm)

+ 52 książki

+ Z półki

Ocena: 6/10

~*~

Rodzina Carverów (trójka dzieci, Max, Alicja, Irina, i ich rodzice) przeprowadza się w roku 1943 do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku. Zamieszkuje w domu niegdyś należącym do rodziny Fleishmanów, których dziewięcioletni syn Jacob utonął w morzu. Od pierwszych dni dzieją się tutaj dziwne rzeczy; nocą w ogrodzie Max widzi posągi artystów cyrkowych. Dzieci poznają kilkunastoletniego Rolanda, od którego dowiadują się różnych ciekawostek o miasteczku i o zatopionym pod koniec pierwszej wojny statku. Poznają także dziadka Rolanda, latarnika Victora Kraya. To on opowie im o złym czarowniku, Księciu Mgły, który gotów jest spełnić każdą prośbę lub życzenie, ale w zamian żąda bardzo wiele. Coś, co dzieciom wydaje się jeszcze jedną miejscową legendą, szybko okazuje się zatrważającą prawdą.

Musiało upłynąć wiele lat, by Max zdołał wreszcie zapomnieć owe letnie dni, podczas których odkrył, niemal przypadkiem, istnienie magii.

~*~

Niewątpliwie każdy szanowany czytelnik słyszał o Carlosie Ruisie Zafón. Jego powieści zawojowały polski rynek książki kilka lat temu. Jednak wiele musiało upłynąć czasu, bym w końcu sięgnęła po kolejną jego książkę. Mój wybór padł na Księcia Mgły.

Autor w tymże tytule opowiada historię jakby z mrocznej baśni. Rodzina Carverów, z powodu szalejącej II Wojny Światowej, zostaje zmuszona opuścić rodzinne strony i przeprowadza się do rybackiego miasteczka położonego nad Oceanem Atlantyckim. Wydarzenie to, oraz konsekwencje tej decyzji na zawsze zmienia życie trójki dzieci Carverów: Iriny, Maxa oraz Alicji. Ale zanim nastąpi ten przełom w nowym miejscu zamieszkania, przeżyją one jedne z niezapomnianych wakacji w swoim życiu…

Kim jest Książę Mgły i jakie skrywa tajemnice? Czy Alicji, Maxowi oraz nowo poznanemu przyjacielowi, Rolandowi, uda się przeciwstawić niespełnionym obietnicom i pokonać przeznaczenie, zanim mara z przeszłości upomni się o swoje? Tego dowiecie się, sięgając po Księcia Mgły.

Czego się spodziewałam, sięgając po ten tytuł? Powiem szczerze, że sama do końca tak naprawdę nie wiem. Po moim pierwszym spotkaniu z twórczością Zafóna (była to Gra anioła) długo nie mogłam dojść do siebie. Lektura jej wywołała we mnie serię skrywanych uczuć i od tamtego momentu książkom tego autora postawiłam dosyć wysoko poprzeczkę. Muszę zacząć od tego, że Gra anioła i Książę Mgły to dwie, bardzo różne historie, których nie powinno się do siebie porównywać. Mimo, że różni je prawie wszystko, to łączy je kilka elementów. Obie historie są osnute nie tylko mgłą tajemnicy, ale unosi się nad nimi czar i magia, oraz charakterystyczny klimat. Dzięki temu mamy możliwość przenieść się do świata fantazji, jednakże trudno z tej podróży powrócić. A jak już się powróci, to okazuje się, że wrócił odmieniony.

Książę Mgły, jak wspomniał autor w przedmowie, jest opowieścią kierowaną do wszystkich – i tych małych, oraz tych dorosłych czytelników. I niewątpliwie taką jest. Oprócz nagminnie pojawiających się niedomówień oraz niewiadomych, autor ukazuje nam, a także wprowadza nas do świata, w  którym wszystko może się zdarzyć. A magia jest nieodzownym elementem tej rzeczywistości. Ta magia nie jest taka „sucha”, lecz bardzo klimatyczna. Na ten stan rzeczy bezsprzecznie wpływają opisy otaczającego bohaterów świata oraz panującej wówczas pogody. Te elementy złączone w całość tworzą obraz Księcia Mgły.

Muszę przyznać, że postaci nie do końca mnie przekonują, oczywiście tytułowego wyjątkiem tytułowego bohatera, dzięki któremu przedstawiona historia ma sens i trzyma się całości. Czuję się trochę zawiedziona, ponieważ liczyłam na przepełnione życiem postacie. Na takie, które nie tylko zapadają w pamięć, ale wywołują w czytelniku szereg emocji.

Co jeszcze mi się rzuciło w oczy, w trakcie czytania lektury, to pierwiastek polskości, który autor zawarł w Księciu Mgły. Było to dla mnie bardzo mile zaskoczenie, mimo że nikły, ale zaskakujący i dzięki temu autor ma u mnie pluska.

Jak wspomniałam wcześniej, było to moje drugie spotkanie z twórczością Zafóna. I muszę przyznać, że mimo tych drobnostek, które opisałam w akapitach wyżej, książka trzyma poziom (może nie aż taki, jak Gra anioła). Podobnie jak Gra anioła, Książę Mgły napisany jest bardzo plastycznym językiem i dodatkowo przekaz historii jest zdecydowanie prostszy, co pozytywnie wpływa na ocenę tego tytułu. Na zakończenie, przyszłym czytelnikom twórczości Zafóna mogę doradzić tylko tyle, by swoją przygodę z autorem i jego książkami zaczęli od Księcia Mgły. Oceniam ją 6/10.

~*~

Złych wspomnień nie musisz brać ze sobą. I bez tego będą cię prześladować.[1]

Ty słuchaj. […] To moja siostra, nie ciastko. Rozumiemy się?[2]

[…] dopiero z upływem lat zaczyna się dostrzegać pewne rzeczy.[3]

Każdy z nas ma jakieś życzenie, i to nie jedno, a tysiące. A życie nader rzadko daje nam sposobność ich urzeczywistnienia.[4]

~*~

W Trylogii Mgły ukazały się:

Książę Mgły // Pałac Północy // Światła Września

___

[1] ZAFÓN C.R.: Książę Mgły. Warszawa: Muza 2010, s. 38.

[2] Op.cit., s. 64.

[3] Op.cit., s. 96.

[4] Op.cit., s. 105.