ROSE Laven - "Stalowe serce"

Laven Rose

Stalowe serce

Novae Res 2015

s. 480

978-83-7942- 755-0

Cena: 39,00 zł

Wyzwania:

+ Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 3,5 cm)

+ 52 książki

Ocena: 6/10

~*~

Miłość często zjawia się niespodziewanie, w najmniej oczekiwanym momencie. Kiedy jednak otworzy drzwi do naszego serca, życie nabiera całkowicie innych kształtów.

Doświadczyła tego niespełna trzydziestoletnia Emilia Ligocka, gdy na jej drodze stanął obłędny Amerykanin. Od tego dnia wszystko przestaje mieć znaczenie, liczy się tylko on. Los nie jest jednak dla nich łaskawy i para kochanków co rusz narażona jest na przeciwności. Czy odkryte mroczne tajemnice pozwolą im przetrwać?

Wzruszająca opowieść o bezgranicznym oddaniu, miłości i odwadze w podejmowaniu trudnych decyzji. Przeżyć taką historię to dar, który niestety nie każdemu jest dany. Każdy powinien jednak pamiętać, że być może gdzieś na świecie czeka jego druga, idealna połowa. 

~*~

Życie nie rozpieszczało głównej bohaterki Stalowego serca, Emilii Ligockiej. Mimo sprawiającej przyjemność pracy, oddanej przyjaciółki oraz perspektywy ślubu, nie czuje się szczęśliwą kobietą. Od feralnej nocy, kiedy los sprawił jej brutalną niespodziankę nie jest tą samą radosną i optymistyczną osobą. W przyszłość patrzy z lękiem, lecz nie chce być już więźniem w swoim życiu. Pragnie być panią swojego losu. Po kolejnej, szczerej rozmowie ze swoją przyjaciółką i długich rozmyślaniach postanawia zerwać ze wszystkim, co ją ograniczało. Ponadto rzucona na głęboką wodę przez szefa będzie musiała się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Jednak mimo przykrych doświadczeń los postanawia dać jej odrobinę szczęścia...

Laven Rose dała nam w dłonie bardzo emocjonalną historię, nie da się ukryć, miłosną z dynamiczną akcją w tle. Wymieszała dwa różne światy: spokojny Emilii oraz gwałtowny Krisa osnuty dodatkowo gęstą mgłą tajemnicy. Muszę przyznać, że wyszło to autorce nawet przyzwoicie. Początkowo miałam obawy (wrażenie), że pani Laven przygotowała nam powtórkę z Grey’a, na szczęście poszła ona w zupełnie inną stronę i nadała historii trochę głębi. Jednak nie wiem, czy to słuszne spostrzeżenie z mojej strony, ale mam wrażenie, iż autorka czerpała inspirację od E. L. James. Nie mówię, że to źle (artystów, w tym także tych parających się pisarstwem, do tworzenia może natchnąć nie tylko obraz, wspomnienia, czy dana rzecz, ale także i cytat, czy też jakieś inne dzieło), ważne, by nie powielić czyjegoś pomysłu. Ostatnio szczególnie na naszym rodzimym rynku wydawniczym pojawia się wiele książek, które oprócz samej sfery emocjonalnej bohaterów przedstawiają także sceny ich zbliżeń. Wszystko zaczęło się od Grey’a i było to dosyć brutalne uderzenie, dlatego cieszę się, że rodzimi autorzy/autorki poodchodzą do tego intymnego tematu z większą delikatnością i ze smakiem. Z pewnością tym pochwalić się może Stalowe serce. Jak dla mnie było za mało tych fragmentów, liczyłam zdecydowanie na więcej, bo nie ukrywam z przyjemnością je śledziłam. Widać było, że pomiędzy bohaterami mocno iskrzy. Podobało mi się to, autorka w smaczny sposób je opisała, mogę je spokojnie porównać do tych, które wykreowała Agata Czykierda-Grabowska w swoim debiucie, o którym jakiś czas temu pisałam. Czuję zdecydowanie niedosyt, pani Laven.

Na chwilę powrócę jeszcze do trudnej przeszłości bohaterki – podobną, co tu ukrywać, tragedię przeżyła Karina ze wcześniej wspomnianego debiutu pani Agaty. Moim zdaniem motyw poruszony w obu historiach bardziej przemówił oraz był wiarygodniejszy w Kiedy na mnie patrzysz. Nie znaczy to jednak, że autorka Stalowego serca zrobiła to źle. Opisała ona emocje bohaterki w zupełnie inny sposób niż pani Agata. Powiedziałabym bardziej „płaczliwy”.

Nie da się ukryć, że historia opowiedziana przez panią Laven jest emocjonalna. Jednakże jak dla mnie za dużo bohaterka płacze. Przyznam, że nie liczyłam, ale chyba najczęściej w Stalowym sercu pojawia się słowo „łzy”. Wraz z rozwojem akcji staje się to irytujące (przynajmniej dla mnie), a po pewnym czasie nużące. Na każde kolejne „łzy w oczach” przewracałam niecierpliwie oczami, już nie robiły one takiego samego (mocnego) wrażenia jak na początku. Zdecydowanie za dużo ich było, przez co bohaterka wyszła na osobę bardzo, bardzo wrażliwą (przewrażliwioną?). Nie lubię tego typu postaci, preferuję silniejsze bohaterki. Bardzo często miałam ochotę nią potrząsnąć, aby wzięła się w garść. Jeśli chodzi o drugą główną postać, to autorce udało się wykreować silnego (z momentami słabości), męskiego, uroczego i tajemniczego mężczyznę, którego każda kobieta chciałaby mieć.

Opisana przez panią Laven miłość dosłownie wylewa się (wraz ze wcześniej wspomnianymi łzami) z kart książki. Bardzo ładnie ją przedstawiła, lecz jeśli chodzi o styl, to momentami mocno go przekombinowała, nie raz coś mi w nim zgrzytało:

Zaśmiałam się smutno, gdyż naprawdę zrobiłam się przerażona. [1]

Każda decyzja niesie ze sobą ryzyko i ja byłam to ryzyko gotowa ponieść. [2]

Jego słowa mocno potrząsnęły moim sercem. [3]

Doris, zrób nam wszystkim coś do napicia... [4]

Trafił się także jeden merytoryczny błąd, lecz nie wpływa on mocno na całość historii, jednakże zatrzymuje on na chwilę uwagę czytelnika.

W Stalowym sercu dzieje się naprawdę sporo. Mimo poruszonych w niej trudnych tematów książka zachowuje swój wewnętrzny optymizm. Historia wciąga od pierwszych stron i nie wiadomo kiedy dobrnęło się do jej końca. Z pewnością autorce nie można odmówić pomysłowości, choć co zabawne, książka jest i przewidywalna, i nieprzewidywalna. Niekiedy pani Laven nie kryje swoich zamiarów i podaje nam ładnie wszystko na tacy, a czasami naprawdę mocno zaskakuje. I ten ciąg dalszy nastąpi...

Stalowe serce jest lekturą nie tylko emocjonalną, ale także i pomysłową. Wciąga i trudno się od niej oderwać. Niestety odbiór jej psuła mi postać Emilii oraz momentami przekombinowany język autorki. Nie zmienia to jednak faktu, że jestem niezwykle ciekawa, co pani Laven przygotuje dla swoich bohaterów (i czytelników) w drugiej części. Czekam z (nie)cierpliwośćią.

~*~

Czasami lepiej być samotnym z wyboru, niż mieć drugą pseudopołówkę. [5]

W miłości oczekujemy drobnostek, które nas cieszą i sprawiają, że nasze sny stają się kolorowe. [6]

Czasami w życiu potrzeba tak mało, aby posiadać tak wiele. [7]

[...] miłość przychodzi do nas nagle, nie pytając się nikogo o pozwolenie. [8]

~*~

Za możliwość lektury, dziękuję ślicznie wydawnictwu Novae Res

___

[1] Laven Rose, Stalowe serce, Gdynia 2015, s. 37

[2] Tamże, s. 129.

[3] Tamże, s. 227.

[4] Tamże, s. 459.

[5] Tamże, s. 26.

[6] Tamże, s. 90.

[7] Tamże, s. 335.

[8] Tamże, s. 368.