HOOVER Colleen - "Losing hope"

Colleen Hoover

Losing hope

(Losing hope)

tł. Piotr Grzegorzewski

Moondrive (Otwarte) 2015

s. 357

978-83-7515-330-9

Cena: 34,90 zł

Wyzwania:

+ Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 2,2 cm)

+ 52 książki

+ Z półki

Ocena: 10/10

~*~

Czasami, aby pójść naprzód, trzeba najpierw sięgnąć głęboko w przeszłość. Przekonał się o tym Dean Holder. Przez wiele lat zmagał się z poczuciem winy, że kiedyś pozwolił odejść małej dziewczynce. Od tego czasu szukał jej uparcie, ale nie spodziewał się, że gdy ponownie się spotkają, ogarną go jeszcze większe wyrzuty sumienia. 

„Losing Hope” to historia trojga młodych ludzi naznaczonych przez traumatyczne doświadczenia. Każde z nich wybrało inny sposób na to, by sobie z nimi poradzić – nie każde z nich wybrało życie. 

Czy jest taka tragedia, po której nie da się odzyskać nadziei?

~*~

Losing hope jest kontynuacją, a raczej uzupełnienie historii Sky i Holdera, którą poznaliśmy dzięki Hopeless (moja recenzja). W pierwszej części Colleen Hoover dopuściła do głosu Sky – dziewczynę z mroczną przeszłością, natomiast narratorem w Losing hope jest Holder, i to jego oczami ponownie mamy możliwość przeżyć historię opisaną w Hopeless.

Akcja książki rozpoczyna się zdecydowanie wcześniej niż w Hopeless, bo o ponad rok wcześniej. Poznajemy nie tylko Holdera, ale także jego rodzinę zanim dotknęła ich tragedia, która wywróciła ich świat (ponownie) do góry nogami, a chyba najbardziej głównego bohatera. Losing hope to nie tylko powtórka opowiedzianej już historii, ale także obraz osoby zmagającej się przede wszystkim ze sobą – swoimi emocjami, lękami, wyrzutami sumienia i niesłusznie przypisywaną sobie winą. W tej części autorka odziera – dosłownie – Holdera z tajemnic, w jakie oblekła go w Hopeless, oraz pokazuje jak silna jest miłość… rodzeństwa – w tym przypadku miłość brata do siostry. Sky nie jest tutaj (o dziwo) jedną z głównych bohaterek, lecz staje się nią… Leslie – siostra Holdera i to przede wszystkim o nich jest Losing hope.

Szczerze powiedziawszy bałam się tej kontynuacji/uzupełnienia, ponieważ ostatnia moja tego typu przygoda czytelnicza okazała się całkowitym niewypałem. Mam tu na myśli Każdego dnia (moja recenzja) i Pewnego dnia (moja recenzja) Davida Levithana. Autor napisał je na tej samej „zasadzie” jak Hoover Hopeless i Losing hope. Każdego dnia okazała się fenomenalną książką, a z kolei kontynuacja dosyć bolesnym rozczarowaniem. Na szczęście Hoover nie poszła śladem Levithana, nie powieliła historii Hopeless jeden do jednego, tylko jakoby napisała ją od nowa. Oczywiście są powtórzenia zdarzeń i dialogów, lecz nie są one potraktowane w ten sam sposób jak w pierwszej części, i nie irytują one tak bardzo jak w przypadku Pewnego dnia – bo autorka pododawała do całości nowe fragmenty ubogacając tym dobrze nam już znaną opowieść z Hopeless.

W przypadku pierwszej części nie miałam żadnych „ale”, niestety w Losing hope znalazłam malutką skazę – jak dla mnie postać Sky przedstawiona oczami Holdera okazała się trochę płaska i sztywna – przynajmniej na początku ich (ponownej) znajomości. Jednak mankament ten nie rzucił cienia na całość historii.

W Losing hope mamy okazję bliżej poznać bohaterów, którzy w Hopeless byli tzw. statystami, w tym nie tylko przyjaciela Sky – Breckina, ale także Daniela – przyjaciela Holdera, który… również został dopuszczony przez autorkę do głosu, lecz nie w tej książce, ale w opowiadaniu Szukając Kopciuszka, które w Polsce zostało wydane w formie ebooka.

Na tę historię, oprócz zwykłego tekstu z dialogami składają się również listy, które Holder pisze do… swojej siostry, Leslie. Są one przepełnione bólem, wyrzutami sumienia oraz próbą zrozumienia tego, co się wydarzyło w jego życiu. Opowiada w nich to, co się stało w danym dniu, a także dzieli się w nich swoimi obawami, nadziejami i… faktami. Moim zdaniem są one najmocniejszą stroną Losing hope. Tak jak wspomniałam o tym wcześniej, odzierają głównego bohatera ze wszelkich tajemnic. Te listy, które tworzy Holder są niezwykle wzruszające i bije z nich… miłość oraz tęsknota do i za siostrą. Szkoda, że nie wszystkim dane jest doświadczyć takiej braterskiej (i siostrzanej) miłości, jaką autorka ukazała w niniejszej powieści. Ja należę do tej grupy szczęśliwców, którzy zostali tym darem obdarzeni i czasem się łapę na tym, że chyba nie zawsze udaje mi się ją odwzajemnić. Ale powracając do książki: Hoover stworzyła kolejną, głęboką, pouczającą i wciągającą historię, która długo pozostanie w mojej pamięci.

Mogę powiedzieć z czystym sumieniem, że Hoover poradziła sobie z tą książką rewelacyjnie i chciałabym w przyszłości trafiać tylko na takie wspaniałe uzupełnienia. W moim przypadku złamała uprzedzenie, jakie stworzył Levithan swoją kontynuacją, i za to powinnam autorce gorąco podziękować. Jak dla mnie Losing hope trzyma poziom Hopeless i wywołuje równie silne emocje jak pierwsza część.

~*~

Można by pomyśleć, że umiera się tylko raz. Że tylko raz znajduje się ciało własnej siostry, tylko raz widzi się reakcję własnej matki na wiadomość o śmierci córki.

To duże niedopowiedzenie.

Wszystko się bez ustanku powtarza.

Wystarczy, że zamknę oczy […].  [1]

Robiłaś wszystko, co można, ale czasami miłość matek i braci nie wystarcza, żeby kogoś wyciągnąć z koszmaru. Musimy pogodzić się z tym, że tak już jest. [2]

~*~

W serii Hopeless ukazały się:

Hopeless // Losing hope // Szukając Kopciuszka

___

[1] Colleen Hoover, Losing hope, Kraków 2015, s. 19.

[2] Tamże, s. 347.