BARROWS Annie - "Opowiem ci pewną historię"

Annie Barrows

Opowiem ci pewną historię

(The truth according to us)

tł. Edyta Jaczewska

Świat Książki 2016

s. 599

978-83-8031-234

Cena: 36,90 zł

Wyzwania:

+ Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 3,7 cm)

+ 52 książki

Ocena: 8/10

~*~

Latem 1938 roku senator Beck pozbawia córkę Laylę środków finansowych i żąda, by podjęła pracę przy Federalnym Projekcie dla Pisarzy, programie zapewniającym posady w ramach Nowego Ładu. Layla, odsunięta od towarzystwa, do którego przywykła, musi zająć się spisaniem dziejów prowincjonalnego miasta Macedonii w Wirginii Zachodniej, ośrodka przemysłu pończoszniczego. Jest przekonana, że od tej chwili będzie wiodła nudne życie, lecz gdy wynajmuje pokój w domu rodziny Romeynów, dziewczynę wciąga ich skomplikowany świat. Wkrótce odkrywa, że prawda o losach miasta jest ściśle związana z zagmatwaną przeszłością tego rodu.

~*~

Moja przygoda z twórczością Annie Barrows rozpoczęła się od Stowarzyszenia Miłośników Literatury i Placka z Kartoflanych Obierek (moja recenzja - tutaj), którą napisała w duecie z Mary Ann Shaffer. Jednak książka ta okazała się na tyle spójna, że nie pozwoliła mi do głębi poznać stylu nie tylko Annie Barrows, ale także Mary Ann Shaffer. Byłam zmuszona ocenić ich dzieło jako całość, która bardzo mi się spodobała. Więc kiedy dowiedziałam się, że Annie napisała książkę, i wydają ją w Polsce pomyślałam, że to idealna okazja na to, aby po prostu poznać jej indywidualny styl. I przy okazji dowiedzieć się, czy urzeknie mnie równie mocno jak wcześniej wspomniane Stowarzyszenie….

Historia Opowiem ci pewną historię dzieje się w prowincjonalnym miasteczku Macedonii, położonej w Wirginii Zachodniej, a konkretniej pod koniec lat 30-tych XX wieku. Do tegoż miasteczka przybywa Layla Beck – córka senatora Becka, która zostaje zmuszona podjąć pracę, i jako pisarka musi spisać dzieje Macedonii z okazji zbliżającego się jubileuszu jej istnienia. Tym sposobem trafia do mieszkającej tam rodziny Romeynów, która na zawsze odmieni nie tylko jej, ale także ich życie.

Pierwsze co rzuca się w oczy w trakcie lektury to sposób opisania tejże historii. Barrows obok „normalnej” narracji, czyli ciągłego tekstu z dialogami umieszcza napisane przez Laylę fragmenty dotyczące dziejów Macedonii oraz… listy. Tak, listy, które swoim stylem bardzo przypominają te zawarte w Stowarzyszeniu…. Przy czytaniu Opowiem ci… nie zastanawiałam się nad tym, ale teraz, gdy piszę niniejszą opinię i owszem, czy przypadkiem autorka nie przedobrzyła. Te różnorodne formy prezentacji fabuły niewątpliwie urozmaicają lekturę, ale zanim czytelnik do nich przywyknie i rozezna się w fabule to – przynajmniej dla mnie – jednak trochę przeszkadzały. Bo jeszcze nie zna się większości bohaterów i nie wie się do kogo lub od kogo Layla dostaje listy. Poza tym autorka zawarła w książce listy adresowane nie tylko do tejże bohaterki, co bardzo mnie zdezorientowało, i nie do końca jeszcze wiem, czy dobrze zrozumiałam kto do kogo pisze. I zastanawiam się, czy wszystkie listy były niezbędne do zrozumienia fabuły. Chyba jednak nie…. Oprócz tego (na dodatek powinnam napisać) Barrows postawiła na dwie formy narracji. Historię poznajemy oczami bezstronnego narratora oraz… Willi Romeyn, nastoletniej dziewczynki mieszkającej w domu, w którym Layla wynajmuje pokój. Podsumowując moje wywody na temat przedstawienia książki Opowiem ci… to mamy tu listy, tekst ciągły podzielony narracyjnie (w zależności od toczących się wydarzeń i zamysłu autorki) oraz wcześniej wspomniane fragmenty o Macedonii. Trochę tego dużo jest, prawda? Jak dla mnie Annie Barrows mogła się ograniczyć, chociaż na taką różnorodność opisywania zdarzeń wyszło nie najgorzej. Chyba trochę utrudniła sobie pracę nad nią, a z kolei czytelnikom nie ułatwiła jej przyswojenia.

Jeśli chodzi o bohaterów no cóż, autorka także w tej kwestii poszalała – chodzi mi tu głównie o ilość, ale wykreowani są (o dziwo!) naprawdę bardzo dobrze pod wszelkimi możliwymi stronami. Nie mogę się tak naprawdę do niczego przyczepić, nawet jakbym bardzo chciała. Polubiłam ich i nawet pokochałam – stali się oni moimi przyjaciółmi (w sumie tak powinno być, że czytelnicy zaprzyjaźniają się z bohaterami książek). Jednak z nich wszystkich najmocniej pokochałam Jottie o złamanym sercu i duszy lwicy oraz zamkniętego w sobie i niezwykle ciepłego Emmeta. Od samego początku im kibicowałam i chciałam, by udało im się osiągnąć to czego pragną oraz potrzebują – w przypadku Jottie spokoju, a Emmeta miłości.

Co można znaleźć w Opowiem ci…. Przede wszystkim obraz amerykańskiego miasteczka pod koniec lat 30-tych XX wieku – ale szczerze jakoś nie odczułam tego tak, jak mi się wydawało, że odczuję. Na drugim miejscu pokazane są relacje rodzinne, przede wszystkim na płaszczyźnie brat-siostra / siostra-siostra / brat-brat. No i „standardowo” (ale to zabrzmiało) zauroczenie, miłość, a także ból po jej stracie oraz ochronie tych, których się kocha – za wszelką cenę.   

Jako całość książka wyszła naprawdę przyzwoicie, ba! Więcej niż przyzwoicie, naprawdę dobrze, chociaż na początku – przez te listy – było pod górkę, namieszały mi one trochę w głowie. Jednak im dalej tym było lepiej, łatwiej. Powoli kradła moje serce kawałek po kawałeczku, lecz nie skradła całego. Jeśli miałabym ją określić w jednym zdaniu to była to słodko-gorzka historia, która dba o nasze emocje, byśmy my-czytelnicy przypadkiem nie stracili nad nimi kontroli. Jak dla mnie to idealna cegiełka (liczy prawie 600 stron!) na wakacje pod chmurką.

~*~

Oczywiście, zastanawiam się od tej pory, czy moje życie – a także życie mojego ojca i cioci Jottie – potoczyłoby się inaczej, gdybym tamtego ranka zdecydowała się zostać w domu. To jest właśnie to, co określa się mianem „zagadki historii”. Może ona człowieka doprowadzić do szaleństw, jeśli jej na to pozwolić. [1]

Owszem, to obrzydliwie bogaty spadkobierca imperium Citronelli, ale też przy tym próżny, nużący i płytki jak kałuża. [2]

- Mówisz tak, jakbyś uważała, że mają słuszność. Czerwoni.

- Mówię po prostu, że mogą mieć własne racje – odparła Jottie – Każdy je ma. [3]

Nic w pierwszej chwili nie boli tak, jak będzie bolało potem. W pierwszej chwili człowiek potrafi znieść różne rzeczy. [4]

Niektórzy ludzie wystarczy, że staną pośrodku pokoju, a już wydaje się, że stali się centrum wszechświata. [5]

Żadna historia nigdy nie jest opowiedziana do końca. [6]

Wszyscy widzimy daną opowieść zgodnie z naszym własnym punktem widzenia. Nikt z nas nie jest zdolny do obiektywizmu. [7]

~*~

Za możliwość lektury dziękuję ślicznie wydawnictwu Świat Książki

___

[1] Annie Barrows, Opowiem ci pewną historię, Warszawa 2016, s. 11.

[2] Tamże, s. 29.

[3] Tamże, s. 82.

[4] Tamże, s. 134.

[5] Tamże, s. 151.

[6] Tamże, s. 194.

[7] Tamże, s. 230.