WALCZAK-CHOJECKA Agnieszka - "Włoska symfonia"

Agnieszka Walczak-Chojecka

Włoska symfonia

Filia 2015

s. 297

978-83-8075-011-1

Cena: 36,90 zł

Wyzwania:

+ Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 2,4 cm)

+ 52 książki

Ocena: 8/10

~*~

Marianna Wisłocka, nieśmiała flecistka, ma talent, urodę i wielkie marzenie. Chce skomponować niezwykłą symfonię. Od swojej akademickiej nauczycielki dziewczyna otrzymuje propozycję występów w słonecznej Italii z orkiestrą słynnego Antonia Balamonte. Nie wie, że promotorka wiąże z nią pewne plany.

Ekscentryczny i charyzmatyczny Antonio od pierwszych chwil fascynuje Mariannę, która godzi się na pięć kroków wtajemniczenia. Pod batutą Maestra, wśród wspaniałych krajobrazów włoskiego wybrzeża Amalfi, zmysły Marianny budzą się do życia. Dziewczyna odkrywa świat namiętności, o jakim nigdy nawet nie śniła.

Jednak jak długo można żyć pełną piersią, nie ponosząc konsekwencji? Każda gra musi kiedyś się skończyć. Zwycięzca jest tylko jeden. Chyba że prawdziwą symfonię odegra miłość.

~*~

Jakiś czas temu miałam możliwość być nie tylko w gorących Włoszech i odkrywać jego tajemnice, ale także razem z główną bohaterką – Marianną Wisłocką – rozbudzać zmysły, które już dawno przebudzone chciały rozwinąć skrzydła i polecieć hen wysoko, w stronę błękitnego nieba. A to możliwe było dzięki Włoskiej symfonii, trzeciej już książce autorstwa Agnieszki Walczak-Chojeckiej.

Włoska symfonia opowiada historię nieśmiałej flecistki, studentki szkoły muzycznej, której marzeniem było nie tylko skomponowanie własnej symfonii, ale także otworzenie się na to, co przynosi ze sobą życie. Za namową, na pierwszy rzut oka, surowej profesorki dziewczyna rozpoczyna podróż, która na zawsze odmieni ją i jej spojrzenie na świat, a szczególnie świat zmysłów...

To, co udało mi się najpierw dostrzec to rozwój językowy autorki. Debiut był nieśmiałym początkiem, druga książka – Gdy zakwitną poziomki – trochę pewniejsza, lecz również przebijała przez nią owa nieśmiałość (ujarzmiał ją jednak poruszony w niej przez autorkę problem bycia rodzicem/matką), a Włoska symfonia to sama pewność siebie okraszona muzyką oraz niezwykłą lekkością pióra. Autorka w subtelny i prosty sposób prowadzi akcję, krok po kroku przygotowuje bohaterkę do tego, aby z nieśmiałej i utalentowanej dziewczyny przeistoczyła się w pewną siebie, świadomą swoich atutów (a także talentów) kobietę. Ta przemiana wyszła autorce rewelacyjnie, a środki (wydarzenia) mające Mariannie pomóc były niekiedy bezwzględne i brutalne (czasami, by coś mogło się w człowieku zmienić, musi wziąć lodowaty prysznic. Wówczas budzą się w nim zaspane komórki, to znaczy otwierają się na nowe doznania). Dlaczego? Dla osoby wrażliwej, nieśmiałej, wychowanej w bardziej konserwatywny sposób może być to swoisty szok, lecz spokojnie, autorka potrafi zachować „smakową” równowagę. Przez całą historię czuć tęsknotę bohaterki, przede wszystkim za emocjami, silniejszymi doznaniami, które targają duszami zakochanych kobiet. Przez to i we mnie obudziła się taka tęsknota, która niestety pewnie jeszcze przez długi czas nie zostanie zaspokojona. I w tym miejscu pojawia się zazdrość, bo bohaterce udało się ją ugasić, uciszyć, a mi jeszcze nie.

Historia ta jest nie tylko o rozbudzaniu zmysłów, ale także o pasji oraz rozwijaniu swojego talentu, odwadze w jego zgłębianiu (odkrywaniu), sprawdzaniu jego granic, a nawet ich przekraczaniu. Uleganie i pozwalanie jej na to, aby przejęła kontrolę nad naszym ciałem, umysłem, duchem, po prostu całym naszym jestestwem. To nie tylko opowieść z podtekstem erotycznym (który niewątpliwie odgrywa tutaj główną rolę), ale ja jako artystka widzę w niej coś głębszego i duchowego, mogę z niej wyciągnąć pewne nauki, aby moje przyszłe dzieła mogły być coraz lepsze.

Autorka stworzyła naprawdę wachlarz różnorodnych postaci, które bynajmniej nie są płaskie i nudne. Większość z nich (szczególnie wcześniej wspomniana pani profesor oraz chłopak Marianny) potrafi zaskoczyć, a nawet zaszokować swoim zachowaniem, decyzjami, pomysłowością oraz nietuzinkowym poczuciem humoru. Nie raz bezwiednie uśmiechałam się do aktualnie toczącej się akcji, ale zdarzały się i takie momenty, kiedy przestawało mi być do śmiechu... To, co wywołuje we mnie pewien niesmak, to ta miłość (nie mówię o fascynacji) młodej dziewczyny do starszego o kilkanaście lat mężczyzny. Zwalam to na wychowanie, ale nie podobało mi się to i tyle, ale książki i historie w nich zawarte mają to do siebie, że można im pozwalać na wszystko. Nawet na takie sytuacje i wydarzenia, które trudno jest zaakceptować w rzeczywistości. Sama postać Maestra jest trochę mglista, jak duch przewija się przez karty Włoskiej symfonii, do samego końca pozostaje nie tylko dla bohaterki, ale i dla nas, czytelników, pewną zagadką. Nie wiemy, czy Antonio traktuje swoją podopieczną jak córkę czy chce ją po prostu wykorzystać. Za to Marianna to dosłowne przeciwieństwo kompozytora, autorka przedstawia ją jako postać z krwi i kości – znajmy jej wszystkie emocje, uczucia, obawy, nadzieje i marzenia. Gdyby wyciągnąć rękę w jej stronę, poczułoby się żywą istotę, natomiast w przypadku Antonia nie wiadomo... Aż do finału Włoskiej symfonii.

Jedyne, czego żałuję, to tego, że w trakcie lektury nie włączyłam sobie jakiejś symfonii, jestem ciekawa, jakie odczucia towarzyszyłyby mi w trakcie jej czytania. Ale wszystko jeszcze przede mną, pewnie nie raz zajrzę do tejże książki, więc będę mogła sobie jakąś muzykę w tle puścić.

Podsumowując: Włoska symfonia to niezwykle zrównoważona kompozycja, w której nie ma miejsca na fałszywą nutę. Język jest łatwy, lekki i przyjemny, emocje zawarte na jej kartach nie przytłaczają, a obrazy, które autorka maluje słowami są przepiękne i bardzo klimatyczne. Przez nią nabrałam ochoty na podróż do Włoch, ale wycieczka ta będzie musiała jeszcze trochę poczekać. Szkoda, że ta historia dobiegła końca, jednakże nie mogę doczekać się kolejnych podróży, którymi autorka (mam nadzieję) wkrótce nas obdarzy.

~*~

Jeśli coś nam umknęło, to czasem łatwiej tego szukać we dwoje. [1]

Czasem poranek przynosi rozwiązanie, którego nie widzimy, gdy jest ciemno. [1]

[...] są rzeczy, których nie można ani wygrać, ani zdobyć na silę. [3]

Niektóre miejsca raz ujrzane sprawiają, że już na zawsze ciągnie nas do nich magnetyczna siła. Bywają też ludzie, których żadną mocą nie da się wyrzucić z serca. [4]

[...] w życiu czasem trzeba odwrócić się na pięcie i wrócić do punktu wyjścia, by zacząć wszystko od nowa. [5]

~*~

Za możliwość lektury, dziękuję ślicznie autorce ;)

___

[1] Agnieszka Walczak-Chojecka, Włoska symfonia, Poznań 2015, s. 101.

[2] Tamże, s. 189.

[3] Tamże, s. 265.

[4] Tamże, s. 267-268.

[5] Tamże, s. 280-281.