...

źródło: Cuded

Stała na krawędzi dachu. Jej kasztanowe włosy rozwiewał letni wiatr. Miała na sobie czarny t-shirt i wytarte jeansy. Stopy miała bose, wyczuwała ciepło, które w nocy oddawał nagrzany dach. 

   
A wtedy było ciemno. Pierwsze gwiazdy pojawiły się na niebie. Chmury burzowe odpływały na południe. Czekała tylko na znak. W końcu na kimś jej zależało i jednocześnie komuś na niej zależało. Jedyne, co stało na przeszkodzie był jej strach. Wyczuwany na kilometr.

Zamknęła oczy i głęboko oddychała. W piersi niespokojnie łomotało jej serce. Bała się. Strasznie się bała. Całe ciało jej smagał zimny dreszcz, a ręce drgały, jakby w rytm jakiejś melodii. Uśmiechnęła się gorzko. Chciałaby mieć już to za sobą.

Usłyszała szept. Najpierw niezrozumiały, potem coraz bardziej zrozumiały. To jego głos.

Już czas

Boję się – szepnęła.

Wiem. Ale to nie oznacza, że nie jesteś odważna. Samo stanie na dachu o czymś świadczy.

Tja… albo o głupocie, albo o szaleństwie.

Usłyszała jego śmiech. Uśmiechnęła się lekko. Emocje zaczęły targać jej ciałem.

A jak się nie uda?

Otwórz oczy.

Odpowiedz na moje pytanie.

Otwórz oczy.

NIE! – krzyknęła w ciemność. – Dopóki mi nie odpowiesz nie otworzę ich!

Usłyszała jakby brał głęboki wdech.

Uda ci się. Masz to w genach.

A jeśli się…

Otwórz oczy.

… pomyliliście?

Otwórz oczy.

Serce mocniej zaczęło jej być w piersiach.

Już czas… - szeptały jej głosy wkoło.

Nikogo nie było wokół niej.

Noc, ona i jej strach.

Wiatr mocniej zawiał. Poczuła, jak przeszywa ją lodowaty strumień powietrza.

Coraz więcej gwiazd.

Zaraz na niebie pojawi się księżyc.

Księżyc oznacza start.

Jej źrenice przyzwyczajone do ciemności, rozglądały się wkoło. Dachy, kominy, dachówki i korony drzew.

Już czas.

Czas już

To Twój czas.

To Twoja chwila.

CISZA! – krzyknęła w ciemność. Zakryła dłońmi uszy. Lecz głosy nie dawały jej spokoju.

Marta już czas.

Otworzyła oczy.

Już czas.

Czas już

To Twój czas.

To Twoja chwila.

Księżyc wychodził zza chmur.

Stąpała powoli i lekko jak piórko. Zimno jej było.

Boję się…

Wiem.

Czuła jak zbiera jej się na płacz. Wiedziała, że musi to zrobić.

Skacz.

Rozłożyła ręce i skoczyła.

Skrzydła się nie rozwinęły.

Nie pomylili się.

Za wcześnie, o wiele za wcześnie.

A księżyc ponownie schował się za chmurami.

Za młoda

Za wcześnie

To nie jej czas

To nie ta chwila.

Łap ją!

Ostatnia szansa nie może zniknąć!

Łap ją!

Pierwszy raz poczuła się wolna

To jest wolność? – zapytała.

To jej wolność

To jej chwila

To jej radość

To jej życie.

Zamknij oczy Marta.

Mam zamknięte

To jej wolność

To jej chwila

To jej radość

To jej życie.

Nad samą ziemią rozpłynęła się, jak mgła, zdmuchnięta jak świeczka.

Zniknęła.